Wykonawcą trzeciego muzycznego poniedziałkowego wieczoru, jaki miał miejsce 28 maja w ramach odbywających się XXIX Katedralnych Koncertów Organowych był Jan Mroczek, zawodowo i artystycznie związany z Częstochową.
Naukę gry na organach zapoczątkował w klasie swojego ojca Adama Mroczka w Liceum Muzycznym w Częstochowie. Podczas studiów w Akademii Muzycznej w Krakowie pod kierunkiem prof. Józefa Serafina odniósł pierwsze sukcesy zdobywając nagrody na konkursach organowych w Rumi (2003, I nagroda), Castellana Grotte (2004, II nagroda). Następnie kształcił się w Hochschule für Musik und Darstellende Kunst we Frankfurcie pod kierunkiem prof. Daniela Rotha. Jan Mroczek realizuje się w różnych projektach muzycznych współpracując z licznymi artystami i zespołami. Od 2005 roku organizuje „Częstochowskie Dni Muzyki Organowej”. Jest doktorem sztuki muzycznej. Prowadzi klasę organów w Zespole Szkół Muzycznych w Częstochowie oraz Akademii im. Jana Długosza w Częstochowie. Jest członkiem Rady Programowej Międzynarodowego Festiwalu Muzyki Sakralnej Gaude Mater. Dotychczas występował jako solista w Polsce, Luksemburgu, Niemczech, Rosji, na Litwie i na Węgrzech.
Szeroka rozpiętość repertuarowa recitalu obejmowała dzieła kompozytorów od okresu baroku po czasy współczesne. Zdominowała go jednak twórczość XIX i XX-go wieku prezentująca różne odcienie idiomu muzyki romantycznej i neoromantycznej. Twórcy poszukiwali rozmaitych inspiracji języka dźwiękowego, wyrażając we właściwym sobie stylu świat najgłębszych uczuć i wrażeń.
W świat baroku przeniosło publiczność „Preludium i fuga a-moll” (BWV 543) Johanna Sebastiana Bacha oraz po części inspirowany muzyką tego okresu „Marsz” Alexandre Guilmanta na temat chóru „Podnieście głowy” z „oratorium „Mesjasz” Georga Friedricha Haendla. Dwuczłonowy cykl Bacha odznaczający się wzorową konstrukcją i mistrzowskim opanowaniem sztuki polifonicznej ukazał apogeum niedoścignionego stylu twórczego mistrza muzyki wszech czasów. Dzięki ścisłemu prowadzeniu głosów w ramach zasad polifonicznej dyscypliny uzyskał doskonałe kombinacje współbrzmień. Duże bogactwo kolorystyczne i możliwości katedralnego instrumentu artysta ukazał w przejmującym, kontemplacyjnym Preludium chorałowym "Herzlich tut mich verlangen" op. 122 nr 10 Johannesa Brahmsa. W dalszej części koncertu zabrzmiały premierowe, nie wykonywane wcześniej przed włocławską publicznością utwory XX-wieczne: „II Pieśni o miłości i śmierci” z poematu „Odwieczne pieśni” op. 10 Mieczysława Karłowicza, Preludium i fuga g-moll op. 7 Marcela Dupre oraz „Evocation II” Thierry’ego Escaicha (ur. 1965). W ostatnim utworze skomponowanym w 1996 roku publiczność miała okazję poznać nieczęsto występujące w utworach organowych podczas włocławskich koncertów charakterystyczne cechy współczesnego języka kompozytorskiego: rozszerzoną tonalność, rozwiniętą melodykę i harmonikę oraz złożoną rytmikę.
Komentarze (0)